Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Εχω πολυ καιρό νά γράψω αλλα νιώθω την ανάγκη κάπου νά μιλήσω . Επειδή όμως εκεί που μπορώ να μιλήσω είναι μέρος του προβλήματος , προτιμώ να γράψω εδώ.
Στή ζωή πάντοτε υπάρχει , είτε μία είτε δύο , είτε πολλές επιλογές για το δρόμο που θα ακολουθήσεις. Εναν μόνο μπορείς να ακολουθήσεις και κάνεις υποθέσεις για το τι θα γινότανε άν ακολουθούσες τόν άλλο. Ποτέ δεν πρόκειται να το μάθουμε . Πάντοτε στο μυαλό μας εχουμε την ιδανική εξέλιξη και ποτέ την χειρότερη. Η καθημερινότητα του δρόμου που διαλέξαμε είναι σκληρή και η επιλογή που δεν κάναμε φαντάζει όνειρο. "αχ ρε και να έκανα τότε αυτό" . Ποτέ δεν σκεφτόμαστε οτι μπορεί να υπάρχει μια νομοτέλεια που να μας προστατεύει και να μας δείχνει πάντα το σωστό το δρόμο. Καί θα μου πεί κανείς "και εκείνοι που ακολούθησαν το δρόμο της παρανομίας με ληστείες και φόνους είναι προϊόν αυτής της νομοτέλειας ; Αυτό είναι ρε γαμώτο που με μπερδεύει.
Μέ πήρε τηλέφωνο πρόσφατα μιά κοπέλα που κάποτε διάλεξε τον άλλο ... δρόμο και όχι εμένα κάνοντας οικογένεια και δυό παιδιά μαζί του , και μου είπε πόσο το μετάνοιωσε για αυτή της την επιλογή. Φαίνεται οτι σε εκείνο το σταυροδρόμι πρέπει να είχε βρέξει και τα φανάρια νά έκαναν μαλακίες και καταλαβαίνετε τι έγινε . Αφήστε που δέν υπήρχε ούτε τροχονόμος.
Τελικά απ ότι κατάλαβα πρέπει το σταυροδρόμι τού άλλου νά έχει έναν απο τους δρόμους του τόν δικό σου . Πρέπει να φαίνεται σαν λεωφόρος με πολλές λωρίδες για νά υπάρχουν επιλογές και να μή είναι στενός σαν τον δικό μου χωρις διαγράμμιση και φώτα . Ακόμα έχει βγάλει και λίγα χορτάρια δεξιά αριστερά και συμπληρώνουν τη εικόνα κάποια μπουκάλια απο νερό πεταμένα δίπλα σε πλαστικά ποτήρια από καφέ. Ο δρόμος αυτος δέν εντυπωσιάζει . και είναι ο δρόμος ο δικός μου . Οδηγεί όμως κάπου.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008



Κάθε Κυριακή πιά , περιμένω πως και πως να πάω με τους φίλους μου , αλλά και μέ άλλους λιγότερο συμπαθείς , στο γήπεδο γιά να παίξουμε μπάλλα.

Σιγά ρε μεγάλε το γεγονός θα πεί κάποιος . Κι όμως δέν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία για μένα από αυτό. Πρώτα πρώτα πρέπει να συνεργαστείς με όλους αυτούς που ανήκουν στήν ομάδα σου για να κερδίσεις. Κάθε καλή ενέργεια σε ανεβάζει και κάθε λάθος σε πεισμώνει να προσπαθήσεις περισσότερο. Κάθε λάθος των συμπαικτών σου ή πρόκληση των αντιπάλων εξασκεί τα γαλλικά σου "ελαφρώς" . Βέβαια εξασκούνται και τα γαλλικά των άλλων με μένα , αλλά αυτό ας μήν το κάνουμε θέμα.

Κανείς μας δέν διεκδικεί τίς δάφνες μεγάλου ποδοσφαιριστή. Τό κάνουμε μόνο για μας.

Τρέχεις όσο μπορείς (σιγά τ αυγά ... τώρα πιά!) , γίνεσαι παπί στον ιδρώτα , φεύγουν από πάνω σου ποτά , σουβλάκια , κοτόπουλα , αρνάκια και όλα τα άλλα τα ωραία .

Στό τέλος αποκαμωμένος πηγαίνεις στο σπίτι γιά μπάνιο.

Η μεγαλύτερη απόλαυση , έχοντας πιά εκτονωθεί , είναι μετά στήν καφετέρια να συζητάς τίς φάσεις του παιχνιδιού και να απολαμβάνεις τον καφέ σου.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ

Συμβαίνει λοιπόν καμιά φορά ανεξήγητα έτσι
εκεί που ο καιρός έχει βαρύς καθίσει
αδιαφιλονίκητος πάνω στήν πόλη και πάνω
στόν πλατύ ορίζοντα ωσάν επιβήτορας
ποσότητες ενεργού σπέρματος αδειάζοντας
σε χωράφια ιπτάμενα , σε μήτρες γόνιμες
φαντασιώσεων , εκεί κατά τή δύση μιά τρύπα
ν ανοιχτεί στό στερέωμα όσο ενός εικονολάτρη
ήλιου το κεφάλι να χωρά καί πλήθος
χρώματα να εισρεύσουν στο πανοραμικό πλάνο ,
πλήθος ανεξίτηλων εντυπώσεων
μαχαίρι η βροχή να κοπεί - το αδιάκοπο νείκος-
νά θηλυκώσει στο δικό σου το χέρι μου
τα μάτια να κοιτάξουν επιτέλους πρός
τήν ίδια κατεύθυνση το ίδιο συμπαντικό σημείο
κι επάνω μας η νύχτα με φωτιές επιτήδειες
(μηδενίζοντας το σφαδάζον θηρίο) νά πέφτει
γάζα παραφίνης πρό παντός να πέφτει
παραπειστικά επάνω μας φωτιά αισιόδοξη

Άπό το βιβλίο του Χρήστου Ντάντου "Ο Σκιέρ των σκιών"

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

οικονομική κρίση

Δυστυχώς μέχρι εδώ έφτασαν τα χρήματα γιά το σπίτι. Η οικονομική κρίση βλέπετε. Καί ήθελα γαμώτο να ...συστεγαστώ... Θα κρατάω ομπρέλα. Συνηθισμένος είμαι τόσα χρόνια. Μάσκα , αναπνευστήρας, σωσίβια και βάρκ α.
Ετσι κι αλλιώς πάλι θά ζώ στή φύση.

Δύσκολο πράγμα να έχεις τό δικό σου κεραμίδι.