Εις άτοπον απαγωγή...

Κάθε Κυριακή πιά , περιμένω πως και πως να πάω με τους φίλους μου , αλλά και μέ άλλους λιγότερο συμπαθείς , στο γήπεδο γιά να παίξουμε μπάλλα.

Σιγά ρε μεγάλε το γεγονός θα πεί κάποιος . Κι όμως δέν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία για μένα από αυτό. Πρώτα πρώτα πρέπει να συνεργαστείς με όλους αυτούς που ανήκουν στήν ομάδα σου για να κερδίσεις. Κάθε καλή ενέργεια σε ανεβάζει και κάθε λάθος σε πεισμώνει να προσπαθήσεις περισσότερο. Κάθε λάθος των συμπαικτών σου ή πρόκληση των αντιπάλων εξασκεί τα γαλλικά σου "ελαφρώς" . Βέβαια εξασκούνται και τα γαλλικά των άλλων με μένα , αλλά αυτό ας μήν το κάνουμε θέμα.

Κανείς μας δέν διεκδικεί τίς δάφνες μεγάλου ποδοσφαιριστή. Τό κάνουμε μόνο για μας.

Τρέχεις όσο μπορείς (σιγά τ αυγά ... τώρα πιά!) , γίνεσαι παπί στον ιδρώτα , φεύγουν από πάνω σου ποτά , σουβλάκια , κοτόπουλα , αρνάκια και όλα τα άλλα τα ωραία .

Στό τέλος αποκαμωμένος πηγαίνεις στο σπίτι γιά μπάνιο.

Η μεγαλύτερη απόλαυση , έχοντας πιά εκτονωθεί , είναι μετά στήν καφετέρια να συζητάς τίς φάσεις του παιχνιδιού και να απολαμβάνεις τον καφέ σου.